Ukryte jezioro

Konohagakure no Sato

Nieopodal monumentów usytuowane jest jezioro niewielkich rozmiarów. Woda, koloru jasnego turkusu, jest niezwykle czysta, a jej tafla co jakiś czas przerywana jest ruchem pływających ryb. Dookoła jeziora rosną w nieregularnych odstępach liczne drzewa liściaste rozmaitych gatunków, a w niedalekiej odległości znajduje się polanka. Mimo, że okolica jeziora jest przepiękna i napawa spokojem - nie każdy wie o jego istnieniu, w wyniku umiejscowienia za kamiennymi monumentami. Jest to idealne miejsce do odpoczynku, jak i do treningu.

Konohagakure no Sato

Dziewczyna trafiła tu po śladach zwierząt, tropiąc sarnę lub jelenia. Nie była w tym dobra a każdy odcisk kopyta wydawał się jej niezwykle podobny. Nie myśląc Oasis wiele usiadła na piasku, tuż przy wodzie. Na nadgarstku kołysał się kwiatek niezwykle czerwonej barwy. W tej chwili pogrążona była w układaniu strategii w razie ataku. Lubiła się w to bawić, choć nigdy nie wiedziała właściwie dlaczego.

Konohagakure no Sato

Na jednym z drzew siedziała Ayuke. Nogi zwisały jej bezwładnie z gałęzi. Dziewczyna z wolna przeczesywała swoje długie białę włosy, które raz po raz opadały jej na oczy. W pewnym momencie Ayuke zauważyła zbliżającą się Oasis i uważnie śledziła każdy jej ruch. Zastanawiała się czy podejść, czy nie, obawiając się zbędnych pytań, natłoku słów i hasału. Nie chciała mącić ciszy.
Wpatrywała się więc w odwróconą do niej sylwetkę różowowłosej dziewczyny trochę bezmyślnie, raz po raz przenosząc wzrok z jej pleców na jej odbicie w tafli wody.

Konohagakure no Sato

Dziewczyna słysząc doskonale intruza skrzywiła się tylko nieznacznie. Bo znów czujność musiała iść na pierwsze miejsce. Dlatego też w każdej chwili gotowa była wbić mu patyk w krtań i odejść w spokoju, gdyby zaatakował. Odwróciła więc głowę i zamarła, gdyż znów widziała kobietę z jasnymi, ba, białymi włosami. Wtedy dotarło do niej, że zbrodnicze zamiary odnosiły się do jej Hokage i wzdrygnęłą się w duchu. Cóż poradzić, jej bystry wzrok utknął na jej kosmykach włosów, ale nic nie powiedziała.
Nieodgadniona twarz Ayuke nie wyrażała zbyt wiele emocji, a na pewno żadnych pozytywnych.

Konohagakure no Sato

Ayuke westchnęła cicho, niemal niewidocznie. Na gałąź nad jej głową usiadł jakiś nieznany rodzaj ptaka. Dziewczyna przymrużyła nieznacznie oczy wytężając słuch i skupiając się na ptasim trelu. Wzrok Oasis jednak nie zmieniał kierunku - wciąż patrzyła wprost na nią. Nie mogąc już uniknąć nieuniknionego postawiła się odezwać.
- Hę? Co się tak patrzysz miła kobieto, masz deja vu? - powiedziała odgarniając włosy za ucho jednym i szybkim ruchem dłoni (chyba już były przyzwyczajone do tego ruchu). Dziewczyna złapała się za końcówkę prawego ucha i zaczęła lekko je pocierać i ciągnąć do dołu jakby czymś się denerwowała. Otworzyła swoje wielkie oczy, które przedtem były przymknięte i wreszcie dostrzegł całe rysy twarzy dziewczyny.
Lekko się zdziwiła ale to chyba jakieś przelotne zdziwienie. No przecież nic nigdy nie trwa wieczne, może czasami się zdążają wyjątki.

Konohagakure no Sato

Oasis zmrużyła oczy, gdy pierwsze zaskoczenie minęło. Teraz pozostała tylko chłodna ocena przeciwnika, a raczej własnej kage. Owszem jako członkini Konohy widziała na początku we wszystkich tylko przeciwników i nieprzychylne jej osoby, wyśmiewające ją za jej wygląd i roztrzepane usposobienie.
- Miła?... - cichy, lecz wyraźny i czysty głos zabrzęczał w powietrzu. Było w tym trochę zdziwienia, niezrozumienia i nieco rozbawienia. Nie miała skali porównawczej, więc nie wiedziała czy jest miła.
- Jak tu trafiłaś Kage-sama? - pytanie całkiem logiczne, jeśli się zważy, że jeziorko jest głęboko ukryte w dolinie. Ponadto wcale nie zauważyła Ayuke i zaklęła w duchu na swoją spostrzegawczość.

Konohagakure no Sato

Ayuke początkowo nic nie odpowiedziała, tylko przekręciła lekko głowę w lewą stronę i poruszyła nieznacznie jednym kącikiem ust. Nie był to uśmiech - raczej grymas o nieokreślonym wyrazie. Pomyślała, że Oasis troszkę przegina i zagubiła się sama w sobie.
- Czy to istotne - wymamrotała w końcu ściszonym głosem.
Hokage poruszyła się w końcu na gałęzi i odpychając rękami od kory - zeskoczyła na ziemię.
Zaczęła iść w stronę dziewczyny, ale tu - nagle skręciła i uniknąła zderzenia z dziewczyną, która gwałtownie się poruszyła. Ayuke, siadając przy jeziorku i patrząc w swoje chłodne odbicie, jeszcze raz przyjrzała się twarzy Oasis.
- Nie wiem czy miła, tylko tak cię oceniałam. Może bardziej wściekła osa. - wymamrotał i dalej patrzyła w swoje odbicie, jakby szukała tam jakiegoś oparcia lub pociechy.

Konohagakure no Sato

Słowa kage zbił dziewczynę z tropu. Spodziewała się cynika i pewnego siebie przywódcy, a tu odzywa się chłodnie i spokojnie, trochę kąśliwie. Pokręciła głową i odprężyła się nieco. W razie ataku zdąży ją zablokować.
- Nie możesz wrócić po własnych śladach? - spytała spokojnie Oasis.
Jakoś nie była przekonana, żeby specjalnie dobrze sama je maskowała za sobą, albo w ogóle ich nie zostawiała. Poczuła się nieco zagubiona i różne emocje w niej wzbierały.
Z jednej strony podziwiała szczerze Ayuke i chciała non stop się z nią uczyć, ale jej chłód i rezerwa odpychały. Wywoływały w człowieku sprzeczne uczucia, może nawet lekką niechęć.

Konohagakure no Sato

- Nie chce mi się - wymamrotała Ayuke i siadła teraz po turecku tak, że jej plecy znajdowały się w stronie jeziora, tułów skierowany był ku drzewom, a bok sylwetki ku Oasis. Nie odpowiedziałą nic więcej, tylko patrzyła na nią, ale także unikając jej wzroku - jakby nie chcąc żeby na niego patrzyła.
Uśmiechnęła się w końcu i znów zaczęła bawić się swoim uchem, w którym tkwiła złota ozdóbka. Dawało jej to jakiś spokój i rozładowanie napięcia. W międzyczasie ptak odleciał z cichym szelestem kolorowych piór, a Ayuke zaczęła żałować, że w ogóle tu podeszła.

Konohagakure no Sato

Oasis przyglądała jej się ze spokojem. Nie dość, że kolejny okaz z jasnymi włosami, to kolejny ze szkarłatnymi tęczówkami. Może byli z jednego klanu? Choć teraz szczerze w to wątpiła.
- Co słychać Ayuke? Uczyłaś już kogoś nowego - spytała obojętnie. Wolała wiedzieć, kogo ma zapamiętać. Dla jego dobra lub też nie. Mało tego, miała nadmiar energii, o czym mogło świadczyć ciąganie za kolczyk. I tak jak ona - Ayuke - unikała jej wzroku, tak ona wpatrywała się w nią uparcie. Może jednak zapytać o trening? Czy nie będzie to przesadą?

Konohagakure no Sato

A więc bardzo chce się uczyć, przebiegło przez myśli młodej kage. Doceniała ten zapał do pracy, ale równocześnie było to niezwykle uciążliwie.
- Światło, jasność - wymamrotał Ayuke, niby bez związku.
Poczuła znów lekkie spięcie i zaczynała się nieco denerwować faktem, że cały czas za nią wędruje czyjś wzrok. Naprawdę nie znosiła bycia w centrum uwagi. Pociągnęła więc za ucho troszeczkę mocniej. Dziewczyna unikała jej wzroku co sił, aż zamknęła całkiem oczy, żeby już nie musieć się męczyć z tym 'uciekaniem' przed nią.
- Nie patrz się tak - powiedziała w końcu lekko zirytowany cała sytuacją.
Gdyby mogła zmienić w sobie jedną cechę, chciałaby być ekstrawertykiem jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki.

Konohagakure no Sato

Dziewczyna parsknęła śmiechem, nie wiedzieć czemu. I ona myślała, że ona będzie robiła to, co on Ayuke jej każe? Oparła się wygodnie dłońmi za plecami i zdmuchnęła różową grzywkę z oczu.
- Przykro mi, nie spełnię tego polecenia, Ayuke-sama - odpowiedziała melodyjnie.
- Jestem Oasis. Po prostu muszę postępować zgodnie ze swoimi przekonaniami.
Usadowiła się wygodnie na piasku. Wzięła w jedną dłoń mały kamyk i rzuciła go pod kątem w taflę jeziora, próbując puścić kaczkę. Oczywiście się nie udało. Przeklinała się w duchu za swoją nieporadność i bycie życiową niezdarą.

Konohagakure no Sato

- Dlaczego musisz się patrzeć? - wymamrotała i przymrużyła oczy znów o kilka milimetrów. - Czy to twoja droga ninja zabić mnie wzrokiem? A może planujesz rzucić na mnie urok. Jakie to męczące...
Ayuke wzdrygnęła się nieco widząc nieudaną próbę puszczenia kaczki - tak nieudaną i nieudolną zarazem, że mogłaby trafić do jakiejś księgi rekordów. Młoda kage wciąż nie podniosła całkiem powiek, jednak zaczęła wpatrywać się w nogi Oasis i prychnęła z niezadowolenia.
Cała sytuacja zaczynała być coraz bardziej drażniąca i krępująca. Po co się na nią gapić?
- Oasis, ostatni raz proszę - nie patrz się tak - wymamrotała po raz kolejny. Spuściła całkowicie powieki, a wachlarzyk czarnych rzęs spoczął lekko na jej policzkach.

Konohagakure no Sato

Prychnęła tylko z drwiną i odwróciła głowę, zawieszając wzrok na ciemnej wodzie. Robiło się chłodno i zapadał zmrok.
- Nie patrzę - poinformowała jeszcze krótko i wyjęła shurikena, by z nudów obracać go pomiędzy palcami.
Nie spostrzegła w ogóle subtelnej różnicy w postawie swojej kage. Gdyby była uważnym obserwatorem na pewno zauważyła by też poirytowany głos i rosnące napięcie.

Konohagakure no Sato

No, teraz jest lepiej. Zdecydowanie lepiej - pomyślała Ayuke i odetchnęła głębiej. Napięcie jakby natychmiast zaczęło ulatniać się z jej ciała.
Otwierając z wolna oczy popatrzyła gdzieś indziej, jakby w ciemniejący las. Uśmiechnęła się lekko i natychmiast położyła na piasku, patrząc w niebo, które było całkowicie zachmurzone.
- Uważaj, bo się skaleczysz - rzuciła krótko, już rozbawiona nieco.
Ciemne story chmur zaczęły spływać na niego. Liście drzew poruszał delikatny wietrzyk, który pojawił się nie wiadomo skąd.
Mogłaby przysiąc, że tamtej pamiętnej nocy pogoda była taka sama. Spokojna natura kontrastująca z tym, co niedługo ma się wydarzyć. Nie wiedziała nawet skąd przyszło jej to do głowy.
Był to ten z rozdziałów życia, który chciałaby zostawić za sobą, oddzielić grubą kreską. Tak, że wyparował zniknął i jej nie definiował. I chociaż nikt tu nie wiedział, o mrocznym sekrecie Ayuke, czuła, że ciągnie się on za nią niczym cień - nie odstępując dziewczyny ani na krok.