Kuźnia klanu Wakamaru

Konohagakure no Sato

W wiosce od lat istnieje mała, rodzinna kuźnia posiadająca sekret doskonałego tworzenia ostrzy. Niektórzy uważają, że sekret polega na usuwaniu zanieczyszczeń poprzez kilkudziesięciokrotne przetopienie stopów, inni, że przez tajemną sztukę hartowania ostrzy nad węglem z kopalni odległych krajów. Są również pogłoski głoszące, że do stopów metali kowale dodają opiłki diamentów. Mimo, iż sekretu produkcji nikt nie zna, wszyscy wiedzą jednak jaki efekt osiągają kowale klanu Wakamaru. Najlepsze, a zarazem najdroższe, ostrza są znakiem klanu Wakamaru, Ponoć ich najlepsze wyroby są wstanie przeciąć nie tylko drewno, ale i najtwardsze skały, czy ściany budynków.

Cennik:

Konohagakure no Sato

Oasis chciała zrobić prezent swojemu przyjacielowi. Wiedziała z góry, że pewnie zbankrutuje, ale co tam. Nikt nie musi przecież jeść codziennie.
Zawołała staruszka, który zajmował się zamówieniami i zaczęła wykrzykiwać, nie dając mu dojść do słowa:
- "Tenheki" ["Rozdzierający Niebo"]! Jest to bardzo duże ostrze o masywnym wyglądzie i długości prawie dwóch metrów!
Złapała oddech.
- Należy dodać, że ostrze to zostało wykute z bardzo wytrzymałego materiału, zdolnego do kumulowania i emitowania chakry władającego mieczem, co znacząco dodatkowo może wpływać na jego wytrzymałość i siłę. Ma to również odzwierciedlenie zarówno w ataku, jak i obronie, również przeciw technikom żywiołowym.
Staruszek stał oniemiały, ale w końcu przyjął zamówienie dziewczyny. Ta skinęła głową w geście szacunku i wybiegła z kuźni.
_______

Wycena:
-Wygląd: => 1800 Y
-Cechy dodatkowe: 3 x 2000 Y x 20% => 1200 Y (za wykorzystywanie chakry + dwa możliwe do opanowania żywioły -traktowane jako jedna właściwość manipulowania chakrą)
-Własny wygląd: => 200 Y
-Inicjały na pasku do noszenia broni: => 100 Y
_____________
Razem: 3300 Y

Konohagakure no Sato

Broń została wykuta i czeka na odbiorcę.

Konohagakure no Sato

- Ohayo! - wrzasnęła wbiegając do kuźni. - Ekspresowe tempo wytworów, ale czy MÓJ miecz jest już gotów do odbioru? - zaczęła podskakiwać klaszcząc w dłonie.
Po chwili wyszedł staruszek z pomieszczenia gospodarczego kuchni. Poprawił okulary na nosie, podciągnął wełnianą kamizelkę. Pamiętał dobrze tę roztrzepaną maniaczkę, o różowych włosach. Bał się jej trochę (nienormalne, żeby ktoś był aż tak wesoły), dlatego skinął skwapliwie głową.
Wyjął spod lady zamówiony towar, a widząc w dłoni dziewczyny pieniądze, wyrwał je. Przeliczył należną sumą, resztą odłożył na kontuar i zniknął z pola widzenia Oasis.
Dziewczyna osłupiała, nie wiedząc do końca, co się tu wyrabia. Otrząsnęła się jednak i krzycząc:
- Do widzenia staruszku, dziękuję!
Wyszła z kuźni. Trzaskając donośnie drzwiami.